آرزوی من

و دیروزی که

شاید

آینده

اتفاق افتد...

آرزویم این است.

رفت،رفتم.

رفت؛

همان سویی که دلش می خواست.

رفتم؛

همان سویی که او رفت.

بیا برای هم بشکنیم

بیا فکر کن که ما

برای هم بزرگ شدیم

شدیم دو خطِ موازیِ طولانی؛

به درازای دوازده سال دلتنگی

و حسرت دیدن یک لحظه از دور،

شدیم بیابانی به وسعت یک بی سر و ته مکانی؛

که تشنه ی شنیدن زمزمه ای

از یک گمشده ای

آنطرفِ شنزار بود..

شدیم شبیه پل چوبیِ مخروبه ی دور افتاده

که میشود از آن گذشت ولی

میترسیم.

بیا برای هم بشکنیم

شاید

به هم برسیم...

برگ هایی از دفترم

چه قدر شاعرانه ست نبودنت

ببین

این هم از دفتر شعرم!